Ehlibeyt sevgisi Kur’ani bir emir niteliğindedir. Ehlibeyt sevgisini soyculuğa indirgemek doğru bir bakış açısı kazandırmaz. Kur’an Doğrudan doğruya Ehlibeyti sevmeyi emretmiştir.
Ahzab Suresi (33. Ayet):
“Ey Ehlibeyt, Allah sizden her çeşit günahı gidermek ve sizi tertemiz kılmak istiyor”
Şura Suresi (23. Ayet):
“…De Ki; ben bu elçilik görevime karşı ehlibeytime sevgi dışında sizden hiçbir ücret istemiyorum…”
Diyerek Kur’an İnanlara Ehlibeyt sevgisini bir buyruk haline getirmektedir. Görüleceği üzere Alevilikteki ehlibeyt sevgisi, Kur’an’a bağlılığın bir göstergesidir.
Aleviliğin temel esasına göre Tanrı, Peygamber ailesini yani Ehlibeyti kendi kurallarını ve düzenini insanlığa öğretmek amacıyla bir okul olarak seçmiştir. İnsanlar İslamla Ehlibeyte bakarak yani onu örnek alarak öğrenecek ve uygulayacaktır.
Bu durumu en iyi olarak Hz. Peygamberin Veda Hutbesinde dile getirdiği üzere kendine inanan insanlara bıraktığı iki emanetten biri olan Ehlibeyt Sevgisi olmasından da anlayabiliriz. Ehlibeyt; birinci emanet olan Kur’anı nasıl anlamamız ve nasıl uygulamamızı gösterecek ikinci emanettir. Bu da gösterir ki Alevilikte var olan Ehlibeyt sevgisi nedensiz bir sevgi yahut kuru bir soyculuk değildir.
